Dag 2 Denver - Glenwood Springs Colorado

Vanmorgen vroeg wakker geworden zo rond 5 uur en niet meer kunnen slapen. Mogelijk kwam dit door een soort van jet-lag. Echter behalve het vroeg wakker worden hebben we nergens last van. Kopje koffie gezet en heerlijk gedoucht. Na het ontbijt gingen wij naar onze Amerikaanse Lidl namelijk de Wallmart. Traditie getrouw eerst een piepschuime koelbox gekocht. Veel water en frisdranken en eten ingeslagen. Wij hebben de eerste dag de grootste verleiding kunnen weerstaan namelijk een doos met 12 donutsen voor slechts 2 dollar en 59 cent (2 euro).
Wij hadden het plan om tussendoor over de scienicway naar Aspen te rijden. Onderweg in het plaatsje Jefferson zagen wij een soort van blauw pippi langkous huisje staan alwaar volgens de borden de koffie bruin was. Bruin wassie maar niet te z...... Maar een alleraardigste mevrouw die uiteraard vroeg: "where are you from"?. Holland dus. Honderd vragen werden er gesteld. Wij weten uit ervaring dat het verhaal over een koning die ook nog eens in een gouden koets rijdt erin gaat als koek bij de Amerikanen. Ook nog middels haar tablet uitgelegd wat het oranje gevoel inhoudt. We konden niet meer stuk. Overigens vond ze Willem wel iets weg hebben van Donald Trump. Weer op route zagen wij veel lichtsignalen met autolichten. Dus je eerste gedachte snelheidscontrole. Tot op het moment dat er ineens een zwarte stier midden op de weg stond met een uitdrukking op zijn gezicht van: This town aint big enough for the both of us. Dieren zijn in de states uitermate onbetrouwbaar derhalve is het raadzaam om vooral de bewegingen van het beest in de gaten te houden. Nadat het beest een paar maal op onze voorgangers een poging had gewaagd gaf Ron vol gas met de 2.4 AWD en passeerde de stier als een toreador. Na dit avontuur was het vooral genieten van de Rocky Mountains in zijn volle pracht. Wij besloten om de Independence Pass te nemen. De Arkansas (je zegt Arkansauw) river meandert en baant zich een weg door het gebergte. Veel ooohhhh en aahhhh momenten om vervolgens in het mondaine Aspen te arriveren. Aspen is vooral heel veel koude kak en stelt op zich niet veel voor. Ferrari's met blonde gebotoxte miepen passeren je links en rechts. Foute mannen, met fout haar, foute zonnebril en een nog foutere auto flaneren over de boulevard. Jack Nicholson en Heidi Klum behoren tot de vaste gasten van dit bergdorp. Wil je het niet zien dan kijk je omhoog en dan wordt je weer geconfronteerd met protserigheid. Gigantische blokhutten pronken op de berghellingen en kijken met een schuin oog naar de naast hun nog grotere en met nog veel meer hout uitgeruste blokhut in het formaat van een kasteel. Om dit protserige gedrag te vermijden besloten wij naar het John Denver park te gaan. Speciaal voor John, die uiteraard ook in Aspen gewoond heeft, hebben de notabelen een parkje aangelegd wat wel heel mooi is. In eerste instantie dachten wij dat hij er zelfs begraven lag maar dat bleek toch niet het geval. Nadeel was wel dat Ditta de hele dag " Countryroads, take me hooooooome: liep te zingen
https: //www.youtube.com/watch?v=1vrEljMfXYo .
Puur toevallig liepen wij langs het politiebureau waar zowel de sheriff als de gewone politie gevestigd is. Laat de eerste de beste Deputy die Ron aansprak ook Ron heetten. Het ijs in Aspen was gebroken en er werden wat ideeën en badges uitgewisseld. Een badge van de Aspen Police en van de Sheriff zijn in de pocket.
De belangrijkste les van vandaag was wel vertrouw nooit op je GPS. Daar waar het motel moest staan stond helemaal niets. Aangezien wij nogal vroeg geboekt hebben dachten wij eerst dat het mogelijk gesloopt zou zijn. Niets was minder waar. Even wat navraag doen bij andere motels die het ook niet wisten om dan vervolgens ineens je motel te zien staan op ongeveer 7 km afstand als waar je gps aangeeft. Een heel vriendelijke vrouw van het motel die het goed wilde maken met ons bood een kamer met het mooiste uitzicht aan. Natuurlijk vonden wij dat een prachtig gebaar. Nadat wij de sleutel hadden gekregen gingen wij naar onze kamer. Wij zagen wij dat ons kamernummer 311 was. De 3e verdieping dus. Na een rondje om het gebouw bleek van een lift geen sprake. Dus alle koffers naar boven over de heel lange trap. En inderdaad de vrouw had niet gelogen het is een prachtig uitzicht, dus het slepen met onze spullen nemen we maar op de koop toe.
Morgen beloofd ook weer een mooie dag te worden. Wij hebben een mountain man geboekt die ons met zijn Jeep uit heel lang geleden gaat gidsen en vervoeren naar de Chrystall Mill. Dat is op op ongeveer anderhalf uur rijden van hier. Vandaar uit zullen wij naar onze volgende stop Montrose gaan rijden dwars door zwarte bergen van de Black Canyon of the Gunnison